Απάντηση σε άρθρο του Γ. Κεσσόπουλου (taxalia 26 Οκτωβρίου 2011)

megera είπε...

Κ.Κεσσόπουλε,

Συμφωνώ μαζί σας ότι η τέχνη πρέπει να είναι κοντά στην κοινωνία. Όμως, σήμερα, η τέχνη πρέπει να διαβεί όλα τα μονοπάτια του υπερρεαλισμού, για να πλησιάσει την κοινωνική πραγματικότητα. Γιατί υπερρεαλιστικό είναι, κατά την ταπεινή μου άποψη, να συμβιώνουν ζευγάρια μαζί. Πρώτον ,γιατί σήμερα η συμβίωση είναι πολύ δυσχερής, επίπονη και καταπιεστική για ένα ζευγάρι, αν δεν έχουν αποφασίσει και τα δύο μέλη  να ξεχάσουν τα θέλω τους, να υποτάξουν τις επιθυμίες τους και τα όνειρά τους στο  « μαζί », να υποχωρούν σε καθημερινή βάση για όλα τα ζητήματα, από τα πιο απλά ως τα …θέματα της εξωτερικής πολιτικής του τόπου – η αύξηση των διαζυγίων το αποδεικνύει περίτρανα. Έπειτα, επειδή είναι βέβαιο ότι τελικά …θα τα κάνουν όλα μαζί, χάριν ποικιλίδος –επιτρέψτε μου την έκφραση – που λείπει από τη σημερινή ζωή. Γιατί λείπει η δημιουργία, ο πόθος για δράση, ο έρωτας για την εξέλιξη που συνιστούν την ουσία της ζωής, το νόημά της, την ποικιλία της. Υπάρχει, δυστυχώς, μόνο η ανία, η κούραση, η παθητικότητα, το τέλμα, η δυστυχία που οδηγούν σε μορφές συμπεριφοράς σαν αυτές που περιέγραψε πριν από λίγες μέρες σε άρθρο του ο συμπαθής Κ. Καμπουράκης. Αν, τώρα, η δυσπραγία των καιρών οδηγήσει στην υιοθέτηση τέτοιων λύσεων, αλίμονό μας. Δεν έχουμε σωτηρία ως άνθρωποι, ως κοινωνικές ομάδες, ως λαός…

     Όσον αφορά στην αξιωματική αντιπολίτευση, αν δηλαδή μπορεί να αντέξει το βάρος των ευθυνών, έχω να πω τα εξής: μέχρι τώρα τι καταλάβαμε; Τι εννοήσαμε από την παρουσία των εκπροσώπων της στα κανάλια της τηλεόρασης; Όταν η συζήτηση αρχίζει να σοβαρεύει, όταν γίνεται λόγος περί προγραμμάτων, σχεδιασμών κ.λ.π ακολουθεί…παραπομπή των λεγόντων στο Ζάπειο 1,2…..Δηλαδή; Τίποτε…Και επειδή ο κόσμος, πλέον, δεν καταλαβαίνει από ευχολόγια, νιώθει οργή και αγανάκτηση και επιθυμεί συγκεκριμένες προτάσεις, αμφισβητεί και την αξιωματική αντιπολίτευση όπως ακριβώς και την κυβέρνηση. Έπειτα, πρέπει να θυμίσουμε ότι το βάρος των ευθυνών είναι μεγάλο, το δε βάρος της ιστορίας μέγιστο. Το δυσάρεστο είναι ότι οι ηγέτες κρίνονται αντικειμενικά μετά τα κρίσιμα γεγονότα, μετά τις αποφάσεις τους, μετά από τις άκαιρες επιλογές τους κι αφού η πολιτική τους βυθίσει έναν λαό στη μιζέρια, αφού δοκιμάσουν τη δημοκρατία και τους θεσμούς της με την ανικανότητα και την απερισκεψία τους. Τότε, όμως, το κόστος είναι πολύ μεγάλο, οι συνέπειες ανεπανόρθωτες. Η κριτική τότε μπορεί να βοηθήσει τις επόμενες γενιές, εφόσον, βέβαια, ο λαός έχει εκπαιδευτεί να διδάσκεται από τα λάθη του παρελθόντος κι αποφεύγει την επιλογή των δημαγωγών, των καιροσκόπων, των λαϊκιστών.

Χρόνια πολλά

Megera

Megeraclub.blogspot.com