Κυρίες και κύριοι,
σάς συγχαίρω για την πρωτοβουλία σας αυτή
και σάς εύχομαι καλή επιτυχία!
Σάς διαβάζω με προσοχή, προσπαθώντας να
διερευνήσω την οπτική σας απέναντι στα δρώμενα, να κατανοήσω αν πρόκειται για
άλλο ένα φύλλο που θα συμμαχήσει με συμφέροντα, θα προσκυνήσει τους ισχυρούς
και...τελικά θα προδώσει τους αναγνώστες του ( ο μή γένοιτο) ή θα βάλει
πρωταρχικό στόχο του την αντικειμενική ενημέρωση του κόσμου, τη διαφώτισή
του, τον υγιή προβληματισμό του μέσα σ' αυτό το πολιτικό, οικονομικό και
κοινωνικό χάος που τον ταλανίζει τον τελευταίο καιρό, καθώς παρατηρεί ότι
θεσμοί όπως η παιδεία και η υγεία καταρρέουν καθημερινά, καθώς
νοιώθει ότι τα πάντα είναι υπό κατεδάφιση, καθώς ξυπνά κάθε μέρα και δεν
γνωρίζει ποιος θα βάλει το χέρι του μέσα στη δική του τσέπη, για να αλιεύσει
από τα υπολείμματα αυτό που του χρειάζεται.
Σήμερα, λοιπόν, αποφάσισαν να αλιεύσουν
χρήματα από τους ελεύθερους επαγγελματίες, να κλέψουν από το πορτοφόλι τους
χρήματα, για να ενισχύσουν τα επιδόματα των τρίτεκνων, των πολύτεκνων και δεν
ξέρω ποιων άλλων. Κάποιοι δεν πρόκειται να πάρουμε σύνταξη ποτέ. Σπουδάσαμε,
εργαζόμαστε στη διάρκεια των σπουδών μας – γιατί οι μπαμπάδες μας δεν έκλεβαν
τον κόσμο, για να μας ζουν στην πολυτέλεια- οι εργοδότες δεν μας ασφάλιζαν
συνήθως στο διάστημα των σπουδών μας, εμείς οι γυναίκες αργήσαμε να κάνουμε
παιδιά, δεν κάναμε όσα παιδιά θέλαμε, γιατί εργαζόμαστε σκληρά – ξέρετε τι
σημαίνει ελεύθερο επάγγελμα για μητέρα, σύζυγο και μητέρα- και γιατί πάντα
είχαμε ανασφάλεια για το μέλλον, για το αν την επόμενη χρονιά θα έχουμε
εργασία, αν θα έχουμε πελάτες, αν θα μας πληρώσουν οι πελάτες μας κ.λ.π..
Και σήμερα μας ζητούν να συνδράμουμε εμείς
για τα επιδόματα των πολύτεκνων, γιατί οι ίδιοι –οι πολιτικοί μας ταγοί εννοώ-
όχι μόνο δεν φρόντισαν γι’αυτό τόσα χρόνια, όχι μόνο αδιαφόρησαν, όχι μόνο ήταν
ανίκανοι, όχι μόνο δεν αξιοποίησαν τους χρυσοκάνθαρους συμβούλους τους και τους οκνηρούς συγγενείς και
ψηφοφόρους τους γενικά –τους πελάτες τους εννοώ με τους οποίους γέμισαν το
δημόσιο τομέα και οι οποίοι , κατά το πλείστον, δεν εργάστηκαν δημιουργικά,
γιατί πάντα είχαν τον προστάτη βουλευτή, τον προστάτη συνδικαλιστή, για να μην
τους μεταθέτουν, να μην τους «καταπιέζουν» στην εργασία, να τους αφήνουν να
φεύγουν όποια ώρα θέλουν, να παίρνουν άδεια από τη σημαία και να κάνουν μίνι
διακοπές από την Πέμπτη το μεσημέρι μέχρι τη Δευτέρα το βράδυ και συνάμα να
καλοπληρώνονται-.
Λοιπόν, δεν θέλουμε να συνδράμουμε και οι
λόγοι είναι προφανείς.
Λοιπόν, δεν θέλω να πληρώνω για τα λάθη
και τις παραλείψεις των άλλων.
Λοιπόν, δεν νοιώθω, πλέον, οίκτο για
κανέναν, γιατί ξυπνώ το πρωί και σκέφτομαι αν αύριο θα έχω χρήματα να σπουδάσω
τα δυο μου παιδιά, αν θα έχω τη δυνατότητα να πληρώνω μέχρι το τέλος των
σπουδών τους, αν θα καταφέρω να τα βοηθήσω να συνεχίσουν και μετά το πανεπιστήμιο,
αν θα καταφέρω να συνδράμω, ώστε να γίνουν καλοί επιστήμονες και, κυρίως,
έντιμοι άνθρωποι. Και για το τελευταίο πονώ. Γιατί δεν είμαι σίγουρη πια ότι θα
μπορέσω να το κάνω. Γιατί διαπιστώνω ότι, αντί να γίνω καλύτερος άνθρωπος με
αισθήματα αλληλεγγύης για τους άλλους, γίνομαι χειρότερος. Γιατί όλο και
περισσότερο σκέφτομαι μόνο την οικογένειά μου και τον εαυτό μου, γιατί θυμώνω
που με αναγκάζουν να βοηθήσω ληστεύοντάς με καθημερινά και υποτιμώντας το μυαλό
μου, τη σκέψη μου, τις σπουδές μου. Γιατί μειώνουν καθημερινά την ελπίδα μου
για έναν καλύτερο κόσμο, για μια πραγματική δημοκρατία με έντιμους πολιτικούς άρχοντες, όπως την ονειρεύτηκα και
βοηθώ και τους μαθητές μου να την ονειρευτούν, όταν τους διδάσκω «την
Πολιτεία»του Πλάτωνα.
Σας
ευχαριστώ
Καλή επιτυχία στο
δύσκολο έργο σας
Vivian Spachi
