Περί ...πολιτικής

Αποδοκιμασία πολιτικών φορέων

Παρατηρούμε τον τελευταίο καιρό, όλο και πιο συχνά,  τη δημόσια αποδοκιμασία των πολιτικών φορέων με διάφορους τρόπους. Γιουχαίσματα και γιαουρτώματα είναι η συνήθης τακτική. Στερείται, βέβαια, αισθητικής, δεν είναι δηλωτική του ευφάνταστου του Ελληνα, αλλά αποτελεί έκφραση της πλήρους αγανάκτησής του για την πορεία της χώρας του, για την υποθήκευση του οικονομικού, πολιτικού, πνευματικού και ηθικού του βίου, για το  χωρίς αιδώ ξεπούλημα του μέλλοντος των παιδιών του. Ευφάνταστη και δημοκρατική ήταν η αντίδραση των μαθητών στη Σύρο : γύρισαν το κεφάλι, την ώρα που περνούσαν εμπρος από τους επισήμους, στην αντίθετη κατεύθυνση, ενώ μια άλλη ομάδα μαθητών στα μαύρα με σφραγισμένο το στόμα εξέφραζε την αγανάκτησή της για τα νέα μέτρα συρρίκνωσης των σχολικών μονάδων. Τα πανώ που ύψωσαν εύγλωττα:¨Η ολιγαρχία της πολιτικής υποθηκεύει το μέλλον μας”. Γνωρίζουν, πλέον, και τα παιδιά. Ξέρουν και δεν έχουν ελπίδες, γιατί οι πολιτικές αποφάσεις που λαμβάνονται, οι λύσεις που προτείνονται για φλέγοντα θέματα, όπως αυτό της παιδείας, φαίνονται πρόχειρες και βεβιασμένες κι, έπειτα, γιατί ο πολιτικός βίος του τόπου τους, η “πολιτεία” πολλών πολιτικών δεν θυμίζουν σε τίποτε όλα αυτά που διδάσκονται στο λύκειο: για την επιλογή των αρίστων στην εξουσία – οι κομματικοί μηχανισμοί σήμερα είναι μηχανισμοί αποκλεισμού των αρίστων και προαγωγής ή της πλουτοκρατίας ή των αφεντάδων των κομματικών σχηματισμών – για τον υπέρτατο στόχο του κράτους που πρέπει να είναι η ευδαιμονία του πολίτη που προκύπτει από την αυτάρκεια του κράτους –σήμερα έχουν υποθηκευτεί τα πάντα στην Ελλάδα και ο πολίτης δυστυχεί και θα σηκώνει το βάρος της πίεσης για χρόνια, εκτός από τους προνομιούχους, βέβαια, που απολαμβάνουν όλα τα αγαθά και η ζωή τους δεν έχει αλλάξει καθόλου- για την ηθική, για τα πρότυπα δημιουργικότητας και αγωνιστικότητας, για ιδανικά και αξίες... Γι ‘αυτό αντιδρούν μικροί και μεγάλοι. γι’αυτό χάνουν τον έλεγχο και το μέτρο σοβαροί οικογενειάρχες και νοικοκυραίοι :γιατί βλέπουν ότι ο καθημερινός τους αγώνας χρόνια ολόκληρα αποδείχθηκε μάταιος. κι ήταν ένας αγώνας τίμιος και ηθικός που η επένδυσή του έγινε στον ιδρώτα της εργασίας ή και του διπλού μερακάματου, συχνά, για να πληρωθεί και το μικρό στεγαστικό δάνειο, για να έχουν τα παιδιά την ασφάλεια της στέγης, για να είναι ο γονιός σίγουρος ότι τα παιδιά του δεν θα μείνουν στο δρόμο, αν κάτι δεν πάει καλά, αν χάσει τη δουλειά του. Και τώρα τα χάνει όλα:και τη δουλειά και το σπίτι και τη δυνατότητα να μορφώσει τα παιδιά του, για να μάθουν να σκέφτονται, να έχουν ανοιχτούς ορίζοντες, για να κάνουν καλύτερες επιλογές από τους ίδιους και για τον εαυτό τους και για τον τόπο τους.

Πως να μην διαμαρτύρονται, λοιπόν, εναντίον όλων αυτών που πρόδωσαν τις προσδοκίες τους και έκαναν τα όνειρά τους εφιάλτη;