Ο Έλληνας απομακρύνεται σιγά σιγά από την πολιτική. Παύει να ενδιαφέρεται για τις εξελίξεις και τις προοπτικές σε κάθε χώρο, γιατί τα τελευταία χρόνια ζει τη διαφθορά σε κάθε επίπεδο δράσης , σε κάθε χώρο που κινείται. Εκεί τον οδηγεί και η απομυθοποίηση των πάντων, το τέλος των ιδεολογιών και η ανάδειξη του συμφέροντος σε αξία ή μάλλον σε υπεραξία. Δεν ξέρει, εξάλλου, και με ποιο κόμμα να ταχθεί, ποιο να υποστηρίξει, γιατί διαπιστώνει ότι όλα , μηδενός εξαιρουμένου, λειτουργούν όπως το 19ο αιώνα, ότι δεν κάνουν καμία προσπάθεια να εκσυγχρονιστούν και να προσαρμοστούν στη σύγχρονη πραγματικότητα. Ισως δε θέλουν κιόλας. 'Επειτα, ακόμη κι αν μέσα στα κόμματα υπάρχουν εκλεγμένοι που έχουν αρχές, αξίες πολιτικές και διάθεση να εργαστούν για το συμφέρον του τόπου, δεν μπορούν να εργαστούν προς αυτή την κατεύθυνση, δεν μπορούν να αρθρώσουν λόγο ελεύθερο, να κάνουν προτάσεις , γιατί το κόμμα τούς περιορίζει, γιατί οι διαδικασίες δεν είναι δημοκρατικές , γιατί κάθε παρέκκλιση από τις ιδέες του αρχηγού θεωρείται προδοσία και ...ξέρουμε όλοι πως τιμωρειται. Και οι πολίτες το αντιλαμβάνονται αυτό, το καταλαβαίνουν κάθε φορά που διαγράφεται ένας βουλευτής κόμματος, γιατί η δήλωσή που έκανε " δεν συνάδει με τις αρχές του κόμματος...", " υπονομεύει το κύρος του αρχηγού του κόμματος..." κ.λ.π..
Βέβαια, δεν είναι άμοιρος ευθυνών και ο πολίτης για την αποστασιοποίησή του από την πολιτική, από τις πολιτικές εξελίξεις γενικότερα. Φταίει κι αυτός, γιατί έχει πέσει θύμα ενός άκρατου ευδαιμονιστικού και χρησιμοθηρικού πνεύματος , με το οποίο ποτίστηκε γενναιόδωρα από το σύστημα δεκαετίες ολόκληρες, και παθιάζεται μόνο με τη διεκδίκηση των ατομικών - υλικών κατά το πλείστον - επιδιώξεων. Φανατίζεται και νιώθει ηδονή μόνο από την ικανοποίηση του πρόσκαιρου, του παροδικού, του ευτελούς, του τιποτένιου ......
Αυτή η συμπεριφορά και στάση, όμως, προδικάζει ένα όχι και τόσο ευοίωνο μέλλον, γιατί μόνο με αγώνες ουσιαστικούς και θυσίες πετυχαίνονται τα Αγαθά κερδίζονται οι Μάχες και οι Πόλεμοι..Κι εμείς ως λαός πρέπει στο εξής να δώσουμε σκληρές μάχες και να κάνουμε θυσίες μεγάλες, αν θέλουμε να έχουμε θέση στο μέλλον και δικαίωμα στην εξέλιξη.....
Μα ο ίδιος ο πολίτης δεν είναι που ψηφίζει αυτούς που γυροφέρνουν τα κόμματα;αυτούς που η βασική τους απασχόληση είναι οι κομματικές δραστηριότητες,αυτούς που συνήθως δεν έχουν επαγγελματική δραστηριότητα, αλλά "τα καταφέρνουν", γιατί το κόμμα ξέρει να ανταμοίβει αυτούς που τό υπηρετούν με αφοσίωση με μια θέση στο ψηφοδέλτιο, με τη συμμετοχή σε επιτροπές-δεν είναι τυχαίος ο πληθυντικός αριθμός - και γενικώς με παραχωρήσεις που γίνονται κάτω από το τραπέζι;Γιατί γκρινιάζουμε, λοιπόν; Κι εμείς οι πολίτες δεν είμαστε αυτοί που συμβιβαζόμαστε και πουλάμε την ψήφο μας, για να βολευτούμε εμείς, η σύζυγος, το παιδί;
ΑπάντησηΔιαγραφή